پیشگفتار
بسمه تعالی بنام انکه مطیعان را وعده نعیم جاویدان وعاصیان را وعده درکهای نیران داد وهمه را در این سرا ازمایش کرد و با حکمت میان انان تفاوت قرار داد بعضی را خندان وشادان و بعضی را گریان و نالان. و درود و سلام بیکران بر پیغمبر مطهر رسول اکبر مقتدای بشر صاحب کوثر قصور بهشت را ماه انور بشیر جنت، و بر ال و اصحابش ناشران دین ختمی مرتبت عاشقان مکتب رسالت مستحقان جنت. اما بعد خداوند آدمی را بیهوده وعبث ، نیافریده بلکه مسئولیت و رسالت بس بزرگ و خطیری به وی محول کرده است ، اگر چه ازلی نیست ولی ابدی است ، اگر چه کالبد وی خاکی و سفلی است ، ولی حقیقت روح وی علوی وربانی است ، اگرچه گوهر وی در ابتدا امیخته و اویخته به صفات حیوانات وشیطانیت است ولی چون در میدان مجاهدت با نفس وشیطان از آمیزش و الایش پاک گردد ، شایسته بهشت برین وهمجواری حضرت حق را حاصل می نماید واز اسفل السافلین تا اعلی علیین عروج میکند. اسفل السافلین وی آن است که در مقام بهائم یعنی نفس پرستی ، جاه پرستی ، زر پرستی ، زور پرستی و زن پرستی فرود آید واسیر شهوت و غضب و محبت دنیا شود و اعلی علیین وی آن است که به درجه فرشتگان برسد واز دست نفس و شیطان خلاصی یابد و هر دو اسیر وی گشته و بر انها پادشاهی کند. بنابراین شایسته ورود به نعیم بهشت می گردد که درآن انهار و اشجار و حور و قصور و مطعوم و مشروب برایش مهیا شده ، وبر منبرهای یاقوت سرخ نشسته ، و حورالعین و خیرات الحسان جمال خود را برای او آراسته ، ویاقوت و مرجان از خوبی این حوران رشک برده ، که چشم آدمی و پری به ایشان نه افتاده ، و در خیمه های مزین به مروارید آبدار و سفید ، بساط عبقری را گسترده ، و در انتظار همسرانشان نشسته اند. خوشا انانکه در بهشت فردوس شادان اند ونازانند ودر روضه رضا نشسته ، و خلعت ورفعت پوشیده ، و بساط نشاط گسترده ، و به پروردگارشان نظر می کنند. خوشا آنانکه بهشت برین ، با حوران سیاه چشم وقسیم ، سیمین تن ، در هفتاد لباس آراسته وپیراسته ، خود را بر آنان بنماید که غمزه و عشوه گری کنند. خوشا آنانکه در بهشت جاویدان ، ساقیان جامها و قدحهای مرصٌع و زرین پر از ماءالمعین و شراب انگبین ، بی کدر وبی سکر عسل مصفٌی و شیر بیضاء را بر آنان عر ضه تا که دلبری کنند. خوشا آنانکه در بهشت عدن ، زیر درختان میوه دار با شکوفهای بهاری در کنار نهرهای سلسبیل و زنجبیل سرمست وشادانند. شادی آن روز بی پایان ، دولت آن روز بی کران ، حیات آن روز جاویدان ، سماع و موسیقی ان روز بهر گوش ، باده و شراب آن روز بهر لب وزبان ، دیدار محبوب بهر چشمان ، این همه برای مؤمنان و دوستان خدافکه همه تن به کوی تقوا درآمده و ان را پناه خود ساخته اند و اطاعت وفرمان برداری و توبه و انایت صبر و شکیبایی ، تواضع و فروتنی ، و تحیر در کبریایی حق مشغولند و دراه رسیدن به این همه نعمت از هیچ کوششی دریغ نمی ورزند وآستین همت را بالا زده وبا مجاهدت ، صفات نیکو و اخلاق پسندیده را در خود شکوفا کرده اند.